Memphis scoort goed in dit “vrouwengezin”
Als Elin of haar zusje Saar overprikkeld zijn of stress hebben, slaan ze hun armen het liefst om de nek van de grote zwarte labrador die hun huishouden sinds kort versterkt. Memphis heet deze mooiboy. Beroep: assistentiehond voor kinderen. Talent: knuffelen, troosten, rots-in-de-branding zijn en nog veel meer.
Het gezin Witteveen-Van Drunen bestaat uit de moeders Maaike en Wendy en hun dochtertjes Saar (9) en Elin (7). En sinds kort ook uit KNGF-hond Memphis. Maaike vertelt wat er allemaal vooraf ging aan de komst van deze hulphond: ‘Bij Elins geboorte leek alles in orde, al viel op dat ze snel overprikkeld was. Buiten wandelen was zelfs als baby al teveel voor haar. Toen ze 6 maanden was, kreeg Elin uit het niets een zwaar epileptisch insult. Ze stopte met ademhalen en kwam er niet zelf uit. In het ziekenhuis kreeg ze binnen 24 uur nog enkele heel zware aanvallen.’
Heftige jaren
Artsen stelden redelijk snel een diagnose: Elin lijdt aan het Syndroom van Dravet, een zeldzame genetische aandoening met als gevolg hevige epileptische aanvallen. Er volgenden een paar zenuwslopende jaren waarin Elin veel insulten te verduren kreeg. Maaike: ‘Feitelijk stopte toen ook haar ontwikkeling grotendeels. Elin is nu 7 jaar maar heeft de ontwikkelleeftijd van een kind van circa 3. De zware aanvallen horen gelukkig tot het verleden, met uitgebalanceerde medicijnen is dat nu aardig onder controle.’
Vrolijk meisje
Gelukkig gaan er nu meer dingen goed. Maaike: ‘Elin is een vrolijk meisje, heel levendig, zoals een kleuter, zeg maar. Ze staat volop in het leven en kan ook dingen zelf. Ze kan lopen, maar is snel moe, dus ze loopt ze met spalken en we hebben ook een rolstoel. Eten doet ze via sondevoeding. Dat is overigens een flinke verbetering, want daarvoor was eten ingewikkeld en vaak een strijd. Elin zit op een Mytylschool voor kinderen met een lichamelijke of meervoudige beperking.’
Wachtlijst gesloten
Het was op de (vorige) school van Elin dat Maaike voor het eerst een assistentiehond voor kinderen zag. ‘Ik kende KNGF van blindengeleidehonden, maar wist niet jullie ook dit soort hulphonden opleidden. Een moeder was er enthousiast over, de hond hielp haar zoontje in meerdere opzichten. Wendy en ik vinden honden leuk en Elin is gek op dieren, ze zit ook op paardrijden, dus het sprak ons erg aan. Maar lange tijd was de wachtlijst bij KNGF gesloten. Eigenlijk was dat niet erg, zo kon het idee langzaam bij ons bezinken. In de tussentijd zijn we verhuisd naar een groter huis met tuin en werd Elin steeds stabieler. Dus we waren ook pas na 2 jaar toe aan deze stap.’
Memphis is er altijd voor Elin
Nu is er dus Memphis. Maaike: ‘Saar wordt groter en gaat steeds vaker bij vriendjes spelen. Elin blijft dan hier bij ons. Ik dacht steeds, hoe mooi als zij dan ook een fijn speelmaatje heeft die weet hoe je beheerst met haar omgaat? Die er altijd voor haar is? En dat werkt ook zo, Elin is dol op Memphis en hij op haar. Als ze struikelt, komt hij meteen aanlopen om te checken of het goed met haar gaat.’ Als getrainde assistentiehond heeft Memphis niet alleen een taak binnenshuis maar ook buitenshuis. ‘Hij mag altijd mee als Elin weer eens naar het ziekenhuis moet. Mooi is dat Elin dan tegen hem zegt “kom maar Memphis, je hoeft niet bang te zijn” - maar door zich op hem te richten en met hem bezig te zijn, neemt ze ook haar eigen angst weg. In de wachtkamer helpt hij haar geduldig zijn en in de spreekkamer bij de arts geeft hij haar afleiding. Hij heeft geleerd hoe hij kalm met haar kan spelen, zodat wij 5 minuten langer ongestoord met de arts kunnen praten.’
Ook belangrijk voor zus Saar
‘Elin schreeuwt wel eens, maar daarvan is Memphis niet onder de indruk’, vervolgt Maaike. ‘Hij kan wel wat hebben. Grappig hoe snel hij zo’n goede invloed is gaan uitoefenen in ons gezin, als je bedenkt dat hij bij pas een paar maanden bij ons is. We hoefden daar eigenlijk zelf niks voor te doen, hij ís gewoon zo.’ Inmiddels is hij ook erg belangrijk voor Elins grote zus Saar. Zij zit op speciaal onderwijs omdat ze ook snel overprikkeld is. Zowel zij als Elin kruipen graag dicht tegen Memphis aan als ze moe uit school komen. ‘Ze vinden het heerlijk als hij zijn kop op hun schoot legt. En hij vindt het prima als zij hun hoofdjes op zijn grote buik leggen. We hebben dus maar toegestaan dat hij ook op de bank mag liggen, dan kunnen ze daar samen heerlijk chillen.’
Gedrag bijsturen met hulp hond
Maaike kan Memphis ook inzetten om Elins gedrag bij te sturen. ‘Dan wil ze bijvoorbeeld niet uit onze bus komen. Dan zeg ik: “Elin, Memphis moet nu naar huis, hij wil even naar de tuin, kun jij hem even brengen?” Dan wil ze wel. Zo hoef ik geen strijd met haar aan te gaan. Je vermijdt stress door de hond in te zetten. Bij Saar werkt het ook. Zij kan Memphis nieuwe trucjes leren, zoals een rondje draaien of poot geven – daar gaat ze van stralen. Hij geeft haar ruggensteuntje om iets nieuws aan te gaan, zoals scouting. Als Memphis dan even komt kijken, geeft dat haar zelfvertrouwen. ’
Elke week zie ik nog iets nieuws, zo van, hè, daar heeft Memphis ook een positieve invloed op! Je leest dat van tevoren wel, maar als je het dan met eigen ogen ziet…
Waardevolle toevoeging
‘Een hond heeft zelf ook zorg nodig. Ik zou dan ook niet hebben gekozen voor een pup die je nog helemaal moet opvoeden. Maar Memphis is al volwassen en heeft al veel geleerd. Bovendien mag hij, in tegenstelling tot een huishond, overal mee naar binnen. Hij heeft ook geleerd zich overal braaf te gedragen. Ideaal dus. Het wandelen overdag, als Saar en Elin naar school gaan en Wendy werkt, is voor mij heerlijk als ontspanning. Dus hoewel ons programma enerzijds iets voller is met een hond in huis, is Memphis vooral een waardevolle toevoeging aan ons huishouden. Ja, wij zijn heel blij met deze jongen en kunnen niet meer zonder hem’, aldus Maaike, namens haar hele gezin.
