Het afscheid weegt niet op tegen het plezier. Het is prachtig om te doen!

Dit artikel verscheen eerder in het Noordhollands Dagblad.

De bijzondere ontmoeting op de Veluwe maakte diepe indruk op Rob Duineveld, Cindy van der Meer en hun dochters Daniek en Anouk. Een jongen die zelf een hulphond heeft, vertelde hen hoe belangrijk dat voor hem is. En hoe dankbaar hij is voor mensen zoals zij, die puppy’s opleiden voor KNGF Geleidehonden. ,,Dan staat het kippenvel op je armen.”

Ze hoort er helemaal bij. Dus er zullen zeker tranen vloeien, als ze binnen nu en een paar maanden afscheid moeten nemen van de vrolijke Houbi. Maar dat nemen Rob Duineveld, Cindy van der Meer en hun dochters Daniek en Anouk voor lief. ,,Want we weten waar we het voor doen”, zeggen zij als puppypleeggezin van KNGF Geleidehonden.
,,Mijn moeder is tien jaar terug overleden aan de nare ziekte ALS”, vertelt de 44-jarige Cindy van der Meer over hoe zij ertoe gekomen zijn om zich aan te melden bij KNFG Geleidehonden. ,,Mijn vader was daarna vrij alleen en omdat hij vroeger altijd herders gehad heeft, adviseerde ik hem om weer een hond te nemen. Dat vond hij lastig, omdat je zo’n dier toch gemiddeld dertien jaar hebt. ’Dan leid je er een op voor KNGF’, zei ik toen. Maar dat wilde hij ook niet, want dan moet je er alweer snel afscheid van nemen. Toen is het zaadje bij mij gaan groeien. Ik bedacht dat ik het zélf eigenlijk heel erg leuk zou vinden. Ik had toentertijd mijn ontslag ingediend en besloot het met de rest van het gezin te bespreken. Zij moesten er ook achter staan. En ze zeiden gelijk: ’ja, dat willen we’.”

Goed bevallen

Waar het aanvankelijk de bedoeling was om eenmalig als puppypleeggezin op te treden, hebben de Obdammers zich zeven jaar later met de nu tien maanden oude Houbi al over een vijfde viervoeter ontfermd. ,,Want het is ons heel goed bevallen”, zegt Cindy. ,,Hoe het in zijn werk gaat? De allereerste keer komt er iemand van KNFG langs voor een intakegesprek. Ze kijken naar de thuissituatie en of je ervoor in aanmerking komt. Ook krijg je een soort basisinstructie, zodat je weet wat er ongeveer van je verwacht wordt. En dan is het afwachten tot je gebeld wordt dat er een pup geboren is.” Die mag dan vervolgens, zeven en een halve week oud, worden opgehaald.

,,De eerste drie maanden zijn best pittig. Zoals bij elke pup. Waarbij een van de verschillen is dat wij ze meteen moeten leren om in de goot te plassen en te poepen. We zullen wat uurtjes hier voor het huis hebben doorgebracht met onze honden.” Partner Rob Duineveld (47) lacht. ,,Bij de eerste kwamen de buren me een keer een biertje brengen, toen ze me wéér in die goot zagen staan.”
Na de zindelijkheidstraining komen, onder begeleiding van KNGF (’Je kunt ze altijd bellen en er komt geregeld iemand langs’), beetje bij beetje de andere vaardigheden aan bod. ,,Elke keer iets verder wandelen”, schetst Cindy. ,,Dan af en toe los lopen. Als ze iets ouder zijn ga je een keer naar het station toe. Gewoon even kijken bij de trein, bij de bus, in de lift. En elke keer ga je een stapje verder. Na een aantal maanden ga je samen met een instructrice de stad in. Om te oefenen. En te wennen. Aan de vogeltjes, andere honden, winkelend publiek. Dat bouw je steeds verder uit.”

Aan de lijn, is aan het werk

Thuis worden er ook dingen aan geleerd. ,,Houbi wordt zoals het er nu naar uitziet assistentiehond. Dat betekent dat ze zowel links als rechts mag lopen, dat wisselen we per dag om. En met een ontspannen lijn, zodat ze straks ook naast een rolstoel kan lopen. Ook mag ze wat dingen apporteren. Sleutels bijvoorbeeld. En Anouk vindt het leuk om ’pak de krant’ te oefenen.” De 14-jarige knikt. ,,En boodschappen opruimen. Dan staat een van ons in de gang en brengt Houbi alles naar degene die in de keuken staat. Heel voorzichtig. Dat vindt ze erg leuk.” De golden retriever mag overal mee naartoe. Terrasjes, uit eten en soms zelfs naar kantoor. ,,Als we haar aan de lijn hebben en ze haar dekje om heeft, is ze aan het werk”, legt Rob uit. ,,Dan moet ze alles om haar heen negeren. Dat leer je ze aan, dat ze dat weten. Aan de lijn, is aan het werk.” Oudste dochter Daniek (18) knikt. ,,En als ze los is, mag ze gewoon spelen. Sommige mensen zeggen wel eens dat ze het zielig vinden voor de hond. Maar dat is het helemaal niet. Ze vinden het hartstikke leuk om te doen. En als ze loslopen, zijn het gewoon normale honden.”

Als de trouwe viervoeter tussen de veertien en zestien maanden oud is (’Net wanneer ze er aan toe zijn’) volgt het onvermijdelijke afscheid. Dan verhuist de jonge hond naar KNGF in Amstelveen, om daar verder te worden opgeleid. Rob: ,,Het eerste wat mensen altijd zeggen is dat ze dat niet zouden kunnen. Het weer wegbrengen. Dat is natuurlijk ook erg, maar sommige honden die we in huis hebben gehad zien we nog steeds. En we nemen geen afscheid omdat ze dood zijn, maar omdat ze een werkend leven tegemoet gaan.”

In je hart

En, zo vullen de andere gezinsleden aan, je stelt je er van tevoren op in. ,,KNGF begeleidt dat bovendien heel netjes”, zegt Cindy. ,,Maar er zijn evengoed heel wat tranen gerold, hoor. Je kunt niet zeggen: ’Ik ga er geen gevoelens voor krijgen’. Dat kan gewoon niet. Zo’n hond zit gelijk in je hart. En ja, het afscheid is dus vreselijk. Je rijdt toch naar huis zonder hond. Als ik daar nu alweer aan denk, krijg ik een brok in mijn keel. Maar na twee dagen wordt het minder, weten we nu.”
Wat ze tegen mensen zouden willen zeggen die overwegen om ook puppypleeggezin te worden? ,,Dat het afscheid niet opweegt tegen het plezier dat je ervan hebt. En dat je er iemand heel erg blij mee maakt. Diegene krijgt zijn leven weer terug. Als je graag iets wilt betekenen voor een ander én dol op honden bent, is het echt prachtig om te doen.”