Hero: de helende kracht van een PTSS-assistentiehond

Alex stond op het punt alles te verliezen door zijn jarenlange worsteling met oorlogstrauma's. Tot hij eindelijk hulp vond bij Hero. Zijn held op vier poten bood hem rust en steun, maar opende ook de deur naar verzoening en een nieuw leven.

‘Het was hulp zoeken of ze zou bij me weggaan’, vertelt Alex over de periode dat hij er volledig doorheen zat. Zijn vrouw stelt hem een ultimatum. Eigenlijk weet Alex al heel lang dat het niet meer gaat, maar geef dat maar eens aan jezelf toe. Als jongen van twintig wordt hij door Defensie als verkenner pionier uitgezonden naar de oorlog in Bosnië. Alex liep daar door een mijnenveld terwijl de vijand links en rechts op hem schoot in de hoop dat hij op een mijn zou lopen. Hij nam er beslissingen die grote gevolgen konden hebben, als verkenner bepaal je de route. Er gebeurt veel in die oorlog, veel te veel en ook de vermoeidheid slaat toe. Dan staat de groepscommandant op een mijn en verliest daarbij zijn linkerbeen en heeft een slagaderlijke bloeding in zijn bovenarm. Alex blijft zich daar al die jaren ontiegelijk schuldig over voelen.

Stel je niet aan

Maar praten? Dat doe je niet. Niet in die tijd. ‘Stel je niet aan, was de opvatting die heerste dus dat deed je dan ook niet’, vertelt Alex. ‘Eenmaal thuis spoken diezelfde vuurgevechten door je hoofd.’ Alex krijgt alle nare gebeurtenissen niet uit zijn gedachten. Hij wordt er gek van, krijgt een kort lontje, maakt veel ruzie en raakt aan de drank.

Het ultimatum van zijn vrouw zorgt voor de broodnodige kentering. Alex krijgt hulp van het Centrum ’45, het landelijke expertisecentrum voor diagnostiek en behandeling van mensen met complexe psychotraumaklachten. De oorlog ligt al jaren achter hem en dan pas leert hij te praten over de dingen die hij daar meemaakte. De therapie helpt en het lukt om van de drank af te blijven.

Alex: ‘Zij hebben me daar dingetjes geleerd die ik kan toepassen om met mijn PTSS (posttraumatische stressstoornis) te kunnen omgaan. Ik kreeg het goed onder controle, maar nog steeds had ik last van slecht slapen en veel spanning. Nog steeds was het zo dat mijn vrouw van alles alleen moest doen, omdat ik niet meer naar buiten durfde.’

Van 30 naar 80 procent

De volgende stap wordt de inzet van een PTSS-assistentiehond. Een gouden greep, want: ‘Het is Hero die mij over de drempel heeft gekregen om weer naar buiten te gaan. Na de therapie had ik denk ik zo’n 30 procent minder ruzies en een kort lontje. Dat ik nu op een herstel zit van 70 tot 80 procent, dat komt door Hero, mijn held.’

Hero voelt het meteen als de spanning bij Alex stijgt. Hij tikt met zijn neus tegen hem aan, legt zijn poten op zijn schoot of wil spelen om hem uit zijn herbeleving te halen. Alex: ‘Hero geeft me meer vertrouwen dan mensen. Na alles wat ik heb meegemaakt, vertrouw ik niemand, behalve Hero.’

Aanvankelijk sceptisch

Voor Alex was het onvoorstelbaar hoeveel zijn leven zou verbeteren met een PTSS-assistentiehond. ‘Ik was aanvankelijk sceptisch. Ik twijfelde of Hero wel zou merken wanneer mijn spanning opliep. Maar al op de tweede nacht maakte hij me wakker bij een nachtmerrie, wat zo’n geruststelling was. Dankzij Hero slaap ik nu 6 uur per nacht in plaats van 2. Hierdoor voel ik me overdag veel beter en ervaar ik minder stressmomenten. Het effect is als een sneeuwbal die steeds groter wordt.’

Hero helpt Alex om weer naar buiten te gaan. ‘Door Hero kan ik nu met mijn zoontje naar het winkelcentrum, zij het niet op de drukste momenten. Dit maakt me zo blij omdat ik gewoon een vader wil zijn. Mijn zoon, die autisme heeft, wordt rustiger als hij met Hero speelt. Hoewel Hero er in de eerste plaats voor mij is, mag mijn zoon elke dag even met hem spelen.’

Deel uitmaken van de maatschappij

Door Hero kan Alex weer veel dingen doen die eerder onmogelijk leken. ‘Ik kan even naar de dierenwinkel, verf halen, en zelf boodschappen doen. Ik help oudere mensen door hun tuintjes schoon te maken. Dit geeft me niet alleen een doel, maar ook een manier om mijn hoofd leeg te maken terwijl ik anderen help. Hoewel ik niet meer kan werken, voel ik dat ik weer deel uitmaak van de maatschappij, en dat is enorm waardevol.’

Met nieuwe energie besluit Alex zich in te schrijven voor de Invictus Games, een sportevenement voor militairen die gewond zijn geraakt. Hier beleeft hij een onverwachte ontmoeting. Alex: ‘De commandant die al die jaren geleden zijn been verloor, en waarover ik me zo schuldig voelde, bleek de coach van het team te zijn. Hoewel ik de eerste keer niet geselecteerd werd, moedigde hij me aan om door te gaan. We raakten bevriend, en hij zei me dat het niet mijn schuld was. Het jaar erop mocht ik meedoen aan het indoor roeien en volleybal. Bij het roeien zat de coach aan de kant om me aan te moedigen. Na de wedstrijd vielen we elkaar in tranen in de armen en spraken uit dat het goed was zo. De cirkel was rond, en dat kon ik bereiken dankzij Hero. Zonder hem was ik nooit zover gekomen.’

Alex en zijn held op 4 poten: PTSS-assistentiehond Hero