Geleidehond met pensioen: 'Ik zie op tegen het afscheid, maar kijk ook uit naar zijn opvolger.'
Jarenlang zijn jij en je blindengeleidehond onafscheidelijk. Je deelt lief en leed en verovert samen de wereld. En dan is je trouwe maatje toe aan pensioen. Een moeilijk moment, vertelt Anita Goris. Ze ziet op tegen het afscheid nemen van haar geleidehond Morgan. Tegelijkertijd kijkt ze ook uit naar zijn jonge opvolger.
‘Morgan is zorgzaam en plichtsgetrouw’, vertelt Anita. ‘Hij is erg gevoelig. Als ik verdrietig ben, komt hij naar me toe, gaat gek doen en maakt me aan het lachen. Uniek aan Morgan is dat hij “praat”. Hij maakt geluidjes, bijvoorbeeld als hij het tijd vindt om te eten of om naar huis te gaan als we ergens op bezoek zijn. Aandacht vragend gedrag dat je misschien moet negeren, maar ik vind het grappig. Ik kan niet zien wat voor gekke capriolen hij soms uithaalt, maar door dat geklets kan ik hem horen en zo maakt hij me vrolijk.’
Blanco de instructie in
Morgan (9) is de derde blindengeleidehond van Anita. De switch naar een nieuwe hond heeft ze dus al twee keer meegemaakt, maar dat maakt het niet makkelijker. Anita blikt terug: ‘Eigenlijk was ik niet zo’n hondenmens, maar toen het ronduit gevaarlijk werd om mijn dochters naar school te brengen omdat mijn zicht achteruitging, werd het toch tijd. Zo kwam golden retriever Ido in ons leven. Je krijgt gelukkig intensieve instructie van KNGF Geleidehonden om te leren omgaan met je kersverse geleidehond. Ik ging daar blanco in, want had totaal geen ervaring met honden. Dat leek mij een nadeel, maar de instructeur vond het een voordeel, want daardoor deed ik heel braaf wat ze zei’, lacht Anita. ‘Ido was een heel rustige hond die helemaal opging in het gezinsleven. Hij paste goed bij die fase in mijn leven. Onze samenwerking ging perfect.
Hartstilstand
Anita’s tweede geleidehond was Zigor, een kruising golden retriever-labrador retriever. Anita: ‘Hij was veel drukker dan Ido en het duurde even voor onze samenwerking vlekkeloos ging. Wel stal hij meteen mijn hart omdat hij echt de clown kon uithangen. Hij kon met zijn hele lijf kwispelen. We kregen een goede band. Maar op een dag lag hij zomaar dood op de mat. Waarschijnlijk een hartstilstand. Zoiets zie je niet aankomen. Het is uitzonderlijk, dus het was zeer schokkend. Hij was pas zes jaar en ik was gek op hem. Omdat zijn dood vroeg en onverwacht kwam, was zijn pensioen nog niet gepland en stond ik nog niet op de wachtlijst voor een opvolger. Het wachten op een nieuwe, bij mij passende geleidehond duurde daardoor lang en dat was confronterend. Opeens ben je weer helemaal op jezelf aangewezen en moet je weer met een taststok lopen. Weg zelfstandigheid. Weg vriend. Afschuwelijk is dat.’
‘We begrepen elkaar niet meteen’
Toen deed Morgan zijn intrede. Anita: ‘Hij kwam in een periode die voor ons gezin erg druk was. Morgan en ik begrepen elkaar niet meteen. Hij had meer leiding nodig dan ik gewend was bij Zigor. De KNGF-instructeur heeft er veel tijd in gestoken om te zorgen dat onze band verbeterde. Ze zei: neem Morgan maar mee op vakantie zónder zijn geleidehondentuig – gewoon als huishond – en ga lekker met hem wandelen. Dat hielp. Ik realiseerde me achteraf dat ik gestrest was toen Morgan kwam en daar is hij gevoelig voor. Daarna hebben we alsnog een uitstekende band gekregen en nu heb ik al zeven jaar veel plezier van hem.’
Wat doen ze zoal samen? Anita: ‘Morgan gaat mee naar zangles, pianoles, mijn schoonmoeder, boodschappen doen, de fysiotherapeut, de schoonheidsspecialiste… Verder ben ik taalmaatje voor anderstaligen, waar hij me naartoe brengt. Langzamerhand gaat het minder vlot en zie ik dat hij wel toe is aan pensioen. Mijn fysiotherapeut zal hem adopteren; dat heb ik met KNGF Geleidehonden besproken. Een fijn idee. Ik houd veel van Morgan en zie op tegen het moment van afscheid. Ik probeer er niet te veel bij stil te staan. Ook omdat je nooit precies weet wanneer het is, want er moet eerst een hond afstuderen die past bij mij en de levensfase waarin ik nu zit. Ik ben wel erg benieuwd met wat voor hond KNGF me dit keer zal matchen. En ik heb ook zin om met zo’n jongere hond een hondensport te gaan doen.’
Elke hond uniek
Anita besluit: ‘De andere twee keer probeerde ik soepel van de ene geleidehond naar de volgende te glijden. Nu weet ik dat dat niet eerlijk is naar de nieuwkomer toe. Je kunt ze niet vergelijken; ze zijn allemaal uniek. Je moet je openstellen voor je jonge geleidehond, de tijd nemen om hem te leren kennen. Leren de opvolger net zo te vertrouwen zoals ik nu Morgan vertrouw. Daar gaat tijd overheen. Maar dat komt vast en zeker weer goed. Voor nu geniet ik nog even van Morgan. Ik wil mijn familie de kans geven afscheid van hem te nemen en hopelijk gaan mijn man, Morgan en ik nog een paar dagen wandelen voor hij verhuist. Zodat ik onze jaren samen op een goede manier kan afsluiten.’
