‘Eastwood maakt onze dochter zienderogen zelfstandiger’
Foto: Aldo Allessie
Voor Ottilie Povel (13) is vriendschap sluiten een hele uitdaging. Haar motoriek en spraak zijn niet zo goed ontwikkeld. Contact maken is daardoor moeilijk. Wanneer blijkt dat Ottilie een natuurlijke klik met honden heeft, kloppen haar ouders aan bij KNGF Geleidehonden.
Ottilie heeft het EVA-syndroom. Door haar aandoening valt en struikelt zij snel en is zij zeer slechthorend. Ook praten gaat moeizaam, wat best lastig is bij vrienden maken of spelen op straat. Haar moeder, Liejet Povel, vertelt: ‘Mijn man Daniël en ik zagen dat Ottilie steeds eenzamer werd. Als ouders doe je alles wat mogelijk is, maar wij konden dat gat niet opvullen.’ Als het gezin voor het eerst een logeerhondje krijgt, bloeit Otillie helemaal op. Liejet: ‘De logische gedachte was: wij nemen een hond. Maar niet elke hond past in ons gezin. Een speels beestje vergroot de kans op valpartijen. Ook maakt Ottilie onverwachte bewegingen en praat zij wat harder. Sommige dieren schrikken daarvan.’
Engeltje
De familie ontdekte het bestaan van een buddyhond, een speciaal maatje voor hun dochter. Liejet en Daniël namen medio 2019 voor het eerst contact op met KNGF Geleidehonden. ‘Het belangrijkste voor ons was de perfecte match, want die expertise hadden wij zelf niet. Ook mag een professioneel opgeleide buddyhond mee naar het ziekenhuis of de tandarts. Dat zou een grote steun zijn voor Ottilie.’ Na ruim een jaar wachten kwam het verlossende telefoontje van KNGF. De timing was perfect, maar ook vreselijk slecht. Liejet: ‘Onze dochter lag in het ziekenhuis met ernstige astma. Ze kreeg weinig bezoek en dat was pijnlijk om te zien. Wat dat betreft kon Eastwood niet snel genoeg bij ons komen. De voorpret hielp enorm bij het herstel van Ottilie. Eastwood was een soort engeltje waar ons hele gezin kracht uit haalde.’
Grenzen herkennen
Toen Ottilie weer thuis was en volledig hersteld, verwelkomde het gezin hun nieuwe huisgenoot. ‘Eastwood was al heel snel op zijn gemak bij ons’, herinnert Liejet zich. ‘En dat was wederzijds. Ottilie begon gelijk tegen hem te kletsen: “Hey jochie, goeiemorgen.” Zo lief.’ Ottilies behoefte aan fysiek contact was groot en Eastwood had daar niet altijd zin in. Liejet en Daniël grepen die momenten aan om met hun dochter te praten over grenzen. ‘Wij hielpen haar om signalen op te pikken. Vindt de ander het ook nog leuk? Waar zie je dat aan? Ottilie is aan haar rechteroor nu vrijwel doof, dus we benoemen de dingen die ze kan zien, zoals weglopen, kwispelen en smakken. Als Eastwood geen zin heeft in zo’n stevige omhelzing, dan zeg ik: “Kijk, hij loopt weg. Nu heeft hij geen zin. Eastwood heeft het misschien een beetje warm.” Dat is een reden waar Ottilie zich goed in kan verplaatsen. Nu vraagt ze de hond om toestemming voordat ze hem knuffelt. Ze let dan goed op zijn lichaamstaal. Het is heel mooi om haar daarin te zien groeien.’
Zelf ontbijt maken
Ottilie wordt zienderogen zelfstandiger. Liejet linkt het direct aan de invloed van hun buddyhond. ‘Ottilie bedenkt zelf wanneer hij uitgelaten moet worden. Ook verzorgt zij het ontbijt en avondeten van Eastwood. Die taak neemt ze heel serieus. Ik zet wel een duidelijk streepje op de maatbeker, anders wisselt de hoeveelheid brokken per dag. Sinds zij Eastwood eten geeft, wil ze ook ineens zelf haar ontbijt maken. Dat moedig ik natuurlijk aan. Ottilie wil ook zelfstandig met hem naar buiten. Spannend… In het begin liep ik er achteraan, maar nu geef ik haar mijn telefoon mee. Zo houden we contact, maar heeft zij toch dat gevoel van vrijheid. Ottilie is nu een puber en wil alles alleen doen. Omdat ze snel struikelt, blijft dat een onderhandeling. Ze mag bijvoorbeeld niet op eigen houtje boswandelingen maken, ook al wil ze dat graag. Onlangs vertelde een buurvrouw dat ze Ottilie en Eastwood was tegengekomen in het bos. Betrapt... Ik heb daarna wel een goed gesprek met mijn dochter gehad over verantwoordelijkheid. Niet alleen voor haarzelf, maar ook voor Eastwood. Dat is moeilijk, want ze wil zo graag ons vertrouwen dat ze het kan. Voor ons als ouders is dat schipperen tussen: haar initiatief prijzen en haar veilig houden.’
Niet meer eenzaam
Na ruim een jaar is Eastwood helemaal vervlochten met zijn nieuwe familie. Natuurlijk is hij in de eerste plaats buddyhond voor Ottilie, maar elk gezinslid heeft een eigen rol. Liejet: ‘Mijn man en ik zijn duidelijk de leiders; Eastwood kijkt naar ons voor instructies. Onze zoon Silvester is van de gekkigheid en het ravotten. Ottilie ziet Eastwood als haar “hondenbroertje”. Dat is een groot compliment, want zij is gek op haar echte broer. Ottilie zegt zelfs: “Ik ben nu niet meer eenzaam.” Als zij uit school komt, dan is Eastwood de eerste die haar in de deuropening begroet.’ Ook op vakantie is het een wereld van verschil dankzij de hond. Het gezin trok er vorig jaar zomer op uit met de camper. Liejet: ‘Normaal gesproken zouden we constant bezig zijn om Ottilie te vermaken, maar nu ging ze zelf op onderzoek uit met Eastwood. Binnen de kortste keren hadden we een ritme te pakken. We hebben echt zorgeloos kunnen genieten met elkaar.’
Harmonie in huis
Eastwood houdt de gemoederen rustig, vooral in de vroege ochtend. Nu Ottilie tiener is, vindt zij het niet meer prettig om gewekt te worden door haar moeder. ‘Ik krijg meestal een grom,’ zegt Liejet. ‘Maar als ik Eastwood erop afstuur, dan staat ze ineens wél goedgehumeurd naast haar bed. Hij geeft haar een lik en dat is blijkbaar een fijnere wekker. Ook in andere situaties is hij erg zachtmoedig en zorgzaam. Als Ottilie boos is en huilt, dan likt hij de tranen van haar gezicht. Of hij legt even die natte neus tegen haar hand. Ottilie voelt zich dan gezien en gehoord in haar verdriet. Zo brengt hij de harmonie weer terug in huis. Ik krijg daar een heel warm gevoel van. Ik bedank hem dan ook voor zijn hulp, want hij steunt ons allebei op zo’n moment. Ik hoef het niet alleen te doen.’
Breeduit liggen
Als het aan Ottilie ligt, dan gaat haar hondenvriend overal mee naar toe. Daar gaat soms een klein debat aan vooraf. Liejet: ‘Tot Ottilies teleurstelling mocht de hond niet mee naar de bioscoop. Daar doen we Eastwood echt geen plezier mee, zo’n donkere ruimte met harde geluiden. Na de film gingen we uit eten en toen moest hij natuurlijk wel even opgehaald worden. In het restaurant ging hij breeduit liggen op de plek die Ottilie voor hem geregeld had. Dat is weer een mooi haakje om aan haar te vragen: “Hoe denk je dat de andere gasten dit vinden?” We hebben veel van die waardevolle leermomenten dankzij Eastwood.’ De hond gaat ook mee naar ziekenhuisafspraken. Liejet: ‘Zij lopen dan samen voor mij uit de behandelkamer in. Vroeger hield Ottilie altijd mijn hand vast.’
Roedel
Er is een fijne wisselwerking tussen Eastwood en het gezin. Niet alleen Ottilie heeft een maatje, maar de hond heeft ook een liefdevol thuis. ‘Toen we Eastwood net hadden, was hij buiten wat onzeker met andere honden. In ons bijzijn werd hij al snel moediger. Nu durft hij overal op af te stappen. Als hij dan bij ons terugkomt zeg ik: “Goed gedaan man!” In het begin vond ik het zelf ook spannend, maar nu laat ik hem zien dat ik het onder controle heb. Dat heeft een hele positieve uitwerking. Het geeft zoveel voldoening om dat voor hem te betekenen. Wij zijn de roedel bij wie Eastwood altijd terug kan komen.’
