Blindengeleidehond Ajonne bracht pleeggezin en cliënt samen
Foto: Ron Baltus
Een brok in de keel is niet ongebruikelijk wanneer puppypleeggezinnen na een jaar afscheid nemen van de hond die ze als kleine pup in huis haalden. Soms ontstaat er een bijzonder contact tussen het pleeggezin en de cliënt die de hond uiteindelijk krijgt. Zo zorgde blindengeleidehond Ajonne ervoor dat de familie Jonkers en Melanie van Egmond goed bevriend raakten.
In 2016 haalde de familie Jonkers hun eerste KNGF-pupje Ajonne op. ‘We waren meteen verliefd op deze vrolijke labrador-golden retriever’, vertelt Joyce Jonkers. De pup groeide op tot een ontzettend slimme dame, die van denkspelletjes hield. ‘Met veel plezier stoomden we haar klaar voor de KNGF-opleiding.’ Maar Ajonne was méér dan alleen een slimme hond. ‘Ze was echt een gezinslid, waarvan mijn man, de kinderen en ik enorm gingen houden’, zegt Joyce. ‘Natuurlijk weet je wel dat je na een jaar afscheid moet nemen. Dat hoort er nu eenmaal bij.’
Privacy
Uiteraard was het gezin Jonkers benieuwd hoe het nieuwe leven van Ajonne eruit zag. Joyce: ‘Tijdens haar opleiding tot blindengeleidehond kregen we regelmatig berichten van KNGF Geleidehonden. Maar nadat ze gematcht werd met een cliënt, verdween ze - voor ons - van de radar.’ Vanwege privacy-redenen mogen gegevens van cliënt en pleeggezin niet zomaar worden uitgewisseld. Joyce: ‘Begrijpelijk, maar we vonden het wel jammer niet te weten hoe het verder ging met Ajonne.’
Succesvolle match
Melanie van Egmond (33) sprong bijna een gat in de lucht nadat ze succesvol werd gematcht met Ajonne. ‘Ze is een geweldig goed getrainde hond. Als je - zoals ik - volledig blind bent, wordt je leven veel laagdrempeliger met een goede geleidehond.’ Melanie werkt ver van haar huis en is daarom vaak onderweg. Dat betekent dus veel navigeren door straten en stations, objecten omzeilen, trappen vinden, noem maar op. Melanie: ‘Al die dingen gaan samen met Ajonne heel veel sneller en makkelijker dan in m’n eentje.’ Maar naast een goede geleidehond is Ajonne ook voor Melanie veel meer. ‘Ze is gewoon een hele leuke hond, waar ik het erg gezellig mee heb.’
Nieuwsgierig naar het pleeggezin
Langzaam maar zeker werd Melanie steeds nieuwsgieriger naar het pleeggezin dat Ajonne had opgevoed. ‘Met hun verhalen hoopte ik mijn hond nog beter te leren kennen.’ Naast haar nieuwsgierigheid voelde Melanie ook de wens om het pleeggezin te laten weten wat Ajonne voor haar leven betekent. Via een besloten Facebookgroep kwamen ze uiteindelijk met elkaar in contact. Joyce had daar in het verleden al regelmatig gepost over Ajonne. Melanie: ‘Met belangstelling las ik de liefdevolle verhalen van Joyce, waarin ze vertelde over de opvoeding van Ajonne. Na een tijdje trok ik de stoute schoenen aan en stuurde ik Joyce een privé-bericht. Dat was het begin van ons contact.’
Emotioneel moment
Vol spanning stond Joyce op het station te wachten tot de treindeuren openzwaaiden. En daar kwamen Melanie en Ajonne uit de trein stappen. Joyce: ‘De tranen sprongen meteen in mijn ogen. Ajonne herkende ons station direct en toen ze mij bovenaan de trap zag staan, werd ze helemaal dol. Met een brok in de keel stond ik haar te knuffelen.’ Ook voor Melanie was dit een prachtig moment: ‘De emotie van Joyce was heel erg voelbaar.’ Maar het gesprek ging al snel niet alleen meer over Ajonne. Het contact tussen Melanie en de familie Jonkers groeide uit tot een warme band. Ze zien elkaar een paar keer per jaar. Melanie en Ajonne komen regelmatig op bezoek bij het gezin en vaak gaan ze met elkaar wandelen in de bossen in de buurt. Ajonne is altijd enthousiast om Joyce en haar familie weer te zien.
Met eigen ogen zien wat een hond betekent
Joyce: ‘Het is voor ons heel waardevol om te weten hoe het gaat met Ajonne. De lieve hond die haar geleidewerk enorm serieus uitvoert. Daarnaast is het voor ons heel fijn om met eigen ogen te zien wat Ajonne voor Melanie betekent. We hadden niet verwacht dat we zo’n leuke band met Melanie op zouden bouwen.’
Alsof je kind weer even thuiskomt
Naast de vriendschappelijke band zit er ook een hele praktische kant aan het contact tussen Melanie en de familie Jonkers. Melanie: ‘Als ik op een vakantietrip ga waarbij ik Ajonne niet mee kan nemen, vind ik het lastig iemand te vinden die ik honderd procent vertrouw met de zorg voor haar. Maar Joyce en haar gezin zijn zo goed met Ajonne, dat ik haar daar graag laat verblijven.’ Voor de familie Jonkers is het een feestje als Ajonne komt logeren. Joyce: ‘Het is stiekem toch een beetje of je kind weer eventjes thuiskomt.’
