‘Assistentiehond Babbe en ik hebben geen woorden nodig’
Foto: Robin de Puy
Sandra is 31 als een ernstig auto-ongeluk haar leven totaal verandert. Ze is blijvend eenzijdig verlamd, komt in een rolstoel te zitten en daarbovenop blijkt ze een erfelijke spierzenuwziekte te hebben. Haar assistentiehond Babbe is van onschatbare waarde. ‘Wij zijn een geoliede machine samen’, vertelt Sandra (48). ‘Toen Babbe in mijn leven kwam, ging ik van 100 naar núl procent thuiszorg. Hoe bijzonder is dat?’
Die zorg heeft Sandra elke dag nodig, zowel ’s nachts als overdag. Hulp bij het aankleden, bij het omdraaien in bed, bij het omdoen van haar braces. Zorg die vóór de komst van Babbe door de thuiszorg werd verleend. ‘Niks ten nadele van de thuiszorg, maar die mensen hebben het ook druk. Ik heb vaak genoeg in mijn nachthemd tot half 12 gewacht tot er iemand kwam. Of ze vergeten je helemaal, dat gebeurde ook heel vaak. En dat geeft niet. Dat accepteer je, maar leuk is het niet.’
Maatje kwijt
Sandra had vroeger een hond, Amy, die ze zelf dingen had geleerd en die daardoor de thuiszorg ook kon helpen. Amy overleed echter plotseling – voor Sandra het moment dat ze écht instortte. ‘Ik heb een heel opgeruimd karakter – dat zegt mijn moeder ook altijd – maar toen zag ik het écht niet meer zitten. Ik was mijn maatje kwijt, en werd geconfronteerd met het feit dat ik voor alles iemand nodig had. Zó frustrerend. Dat is het moment dat ik KNGF Geleidehonden heb gebeld.’ Na 8 maanden op de wachtlijst krijgt Sandra het verlossende telefoontje: er is een match. Made in heaven, zo blijkt: ‘Wat ik met Babbe heb, is met geen pen te beschrijven. Het is zo’n ontzettend bijzonder dier. Wat zij dagelijks voor mij doet, wordt nooit normaal.’
Elite
Babbe is in mijn ogen ‘de elite onder de assistentiehonden’, vertelt Sandra. ‘Ze helpt me met basistaken, maar ze doet veel meer. Ze ziet bijvoorbeeld aan het trillen van het dekbed dat mijn benen een spasme hebben. Dan gaat ze erop liggen en dat hoef ik haar niet meer te vragen. Ze heeft ook taken van de thuiszorg overgenomen: me helpen bij het omdraaien in bed bijvoorbeeld. Babbe kan het sneller en doet me minder pijn, omdat ze me zo goed kent.’ Babbe kan haar zelfs, mocht het nodig zijn in de toekomst, helpen met het injecteren van een spuit tegen trombose. ‘Dat heb ik haar zelf geleerd. En het is echt heel knap, want ze moet precies de goede druk geven met haar neus. Niet te hard, dan gaat de naald te diep, maar ook niet te zacht, want dan gaat de spuit niet leeg.’
Malle Babbe
Het is indrukwekkend te horen dat een hond een mens zo goed kan aanvoelen. Sandra beaamt dat: ‘Ik blijf me verbazen over hoeveel zij kan, en hoe je zo’n band kunt hebben met een hond. Mijn moeder is beginnend dementerend. Babbe voelt het aan als ze in zichzelf keert en wegzakt. Ze tikt dan zachtjes met haar neus tegen haar been, tot ze er weer is. Of ze volgt haar naar het toilet, op een mindere dag. Dat hóeft ze niet te doen, maar ze is zo empathisch.’ Toch is de hond niet áltijd aan het werk. ‘Mensen denken dat weleens, dat ze nooit rust hebben. Ik zeg altijd: ze wordt als hond geboren, niet als hulphond, dus ze moet ook elke dag zichzelf kunnen zijn. Ik woon vlakbij de hei en als we daarheen gaan en haar dekje af gaat, is ze even lekker hond. Dan scheurt ze dat veld over, gaat ze heerlijk gek doen. Malle Babbe. Ik kan daar eindeloos naar kijken.’
Babbe blijft
Wat ze zonder Babbe zou moeten? ‘Daar denk ik maar niet te vaak aan’, zegt Sandra. ‘Wanneer hulphonden met pensioen gaan, hangt af van hun lichamelijke en geestelijke conditie. Babbe is net 8 jaar – en vanaf die leeftijd checkt KNGF elk half jaar hoe het gaat. Vindt ze het nog leuk, dan mag ze door tot ze 10 is.’ Maar Babbe mag hoe dan ook bij Sandra blijven: ‘Ik heb een groot appartement, dus er kan nog makkelijk een nieuwe assistentiehond bij. Babbe laat ik in elk geval nooit meer gaan. Zij is echt mijn soulmate.
