'Onze buddyhond voelde als lotsbestemming'
Ottilie zit gehurkt naast haar zwarte buddyhond
Voor Ottilie Povel (12) is vriendschap sluiten een hele uitdaging. Haar motoriek en spraak zijn niet zo goed ontwikkeld. Contact maken is daardoor moeilijk. Wanneer blijkt dat Ottilie een natuurlijke klik met honden heeft, kloppen haar ouders aan bij KNGF Geleidehonden.
Ottilie heeft het EVA syndroom. Door haar aandoening is zij slechthorend en valt en struikelt zij snel. Ook praten gaat moeizaam, wat best lastig is bij vrienden maken of spelen op straat. Haar moeder, Liejet Povel, vertelt: ‘Mijn man Daniël en ik zagen dat Ottilie steeds eenzamer werd. Als ouders doe je alles wat mogelijk is, maar wij konden dat gat niet opvullen.’ Als het gezin voor het eerst een logeerhondje krijgt, bloeit Otillie helemaal op. Liejet: ‘De logische gedachte was: wij nemen een hond. Toen we er even over nadachten, zagen we risico’s. Niet elke hond past in ons gezin. Een hele speelse hond vergroot de kans op valpartijen. Ook maakt Ottilie onverwachte bewegingen en praat zij wat harder. Sommige honden schrikken daarvan. Dat is voor hen beiden niet leuk.’ De familie ontdekt het bestaan van een buddyhond, een speciaal maatje voor hun dochter. Liejet en Daniël nemen medio 2019 voor het eerst contact op met KNGF Geleidehonden. ‘Het belangrijkste voor ons was de perfecte match. Die expertise hadden wij zelf niet. Nog een voordeel was dat een professioneel opgeleide buddyhond mee mag naar het ziekenhuis of de tandarts. Dat zou een grote steun zijn voor Ottilie.’
Meer van dit soort mooie verhalen lezen?
Ottilie heeft het EVA syndroom. Door haar aandoening is zij slechthorend en valt en struikelt zij snel. Ook praten gaat moeizaam, wat best lastig is bij vrienden maken of spelen op straat. Haar moeder, Liejet Povel, vertelt: ‘Mijn man Daniël en ik zagen dat Ottilie steeds eenzamer werd. Als ouders doe je alles wat mogelijk is, maar wij konden dat gat niet opvullen.’ Als het gezin voor het eerst een logeerhondje krijgt, bloeit Otillie helemaal op. Liejet: ‘De logische gedachte was: wij nemen een hond. Toen we er even over nadachten, zagen we risico’s. Niet elke hond past in ons gezin. Een hele speelse hond vergroot de kans op valpartijen. Ook maakt Ottilie onverwachte bewegingen en praat zij wat harder. Sommige honden schrikken daarvan. Dat is voor hen beiden niet leuk.’ De familie ontdekt het bestaan van een buddyhond, een speciaal maatje voor hun dochter. Liejet en Daniël nemen medio 2019 voor het eerst contact op met KNGF Geleidehonden. ‘Het belangrijkste voor ons was de perfecte match. Die expertise hadden wij zelf niet. Nog een voordeel was dat een professioneel opgeleide buddyhond mee mag naar het ziekenhuis of de tandarts. Dat zou een grote steun zijn voor Ottilie.’
De intake
De telefonische intake vindt plaats, waarmee de familie Povel de eerste stap zet in het aanvraagproces. Liejet: ‘In dit gesprek werd ons uitgebreid gevraagd naar de situatie en onze wensen. We zagen een buddyhond als gezelschap voor Ottilie, maar ook als hulp om haar zelfstandiger te maken. De verzorging van een huisdier geeft een gevoel van verantwoordelijkheid. We hoopten ook op een stimulans voor onze dochter om naar buiten te gaan en kinderen te ontmoeten.’ Ondanks een heel prettig gesprek, wordt Ottilie niet op de wachtlijst geplaatst. Liejet vertelt: ‘De wachtlijst was op dat moment te lang en daarom tijdelijk gesloten. Dat was een enorme tegenvaller. Maar er speelde nog iets: mijn man en ik waren niet genoeg thuis vanwege werk. KNGF gaf aan dat we daar eerst een oplossing voor moesten zoeken. Daar zijn we toen gelijk mee aan de slag gegaan.’Het thuisbezoek
Liejet regelt dat zij meer vanuit huis kan werken. Wanneer de wachtlijst heropend is, neemt zij nogmaals contact op met KNGF. De aanvraag komt binnen bij Marlouke Roos, instructeur voor buddyhonden en assistentiehonden. Zij doet het eerste thuisbezoek bij de familie Povel: ‘De meeste mensen zijn bloednerveus als je binnenkomt. Daarom ga ik niet gelijk de diepte in. Pas als iedereen op zijn gemak is, komt een verhaal goed tot zijn recht.’ Liejet heeft een positieve herinnering aan het gesprek: ‘Marlouke was heel empathisch en echt op zoek naar een match voor beide partijen. Dat vond ik heel geruststellend. Ik had gelijk vertrouwen dat zij zowel kennis van mensen als van honden heeft. Zij vraagt waar je twijfels liggen en hoe jouw zoektocht eruitziet. Marlouke is heel eerlijk over hoe ze je daarin kan ondersteunen.’De wachtlijst
Na het thuisbezoek krijgt het gezin groen licht en wordt op de wachtlijst geplaatst. Voor de buddyhond voor kinderen met een visuele of fysieke beperking is de wachttijd erg lang. Liejet vertelt: ‘Het eerste gevoel van teleurstelling hebben we maar snel ingeruild voor vertrouwen. Het was een soort lotsbestemming. We dachten: als het niets wordt, dan lossen we het ook wel weer op.’ Terwijl het gezin wacht, gebeurt er bij KNGF een hoop achter de schermen. Het maken van een match draait om kennis, een buikgevoel en om véél geduld.Marlouke vergelijkt KNGF in dat opzicht met een datingbureau: ‘Natuurlijk kijken we naar degene die het langst wacht. Maar als daar geen match is, dan kijken we toch verder. In mijn functie ben ik overal op aangesloten: de gezinnen, de buddyhonden en de trainers. Ik ken alle partijen heel goed en dat is ook nodig om een match te kunnen maken. Toen Eastwood in beeld kwam, maakte ik gelijk de connectie met de familie Povel. Eastwood is een hele beschaafde hond, en lief met kinderen. Niet echt een stoere jongen, maar gezellig aan de lijn lopen en een maatje zijn, daar is hij heel geschikt voor. De Povels hebben een kalme energie, ervaring met honden en wonen aan de rand het bos, om maar een paar punten te noemen. Het hele plaatje klopte gewoon.’
Goed nieuws
In september 2020 mag een KNGF-medewerker het goede nieuws overbrengen. Liejet herinnert zich het telefoontje nog goed. De timing was perfect, maar ook vreselijk slecht: ‘Ottilie lag in het ziekenhuis met ernstige astma. Ze kreeg weinig bezoek en dat was pijnlijk om te zien. Wat dat betreft kon Eastwood niet snel genoeg bij ons komen. Helaas moesten we eerst uitzoeken of een hond verstandig was, nu Ottilie astmatisch bleek te zijn. KNGF reageerde fantastisch. Eastwood werd tijdelijk voor ons opgevangen. Toen de arts het verlossende antwoord gaf, waren we zo opgelucht. Een hond in huis was geen probleem. De voorpret hielp enorm bij het herstel van Ottilie. Eastwood was een soort engeltje waar ons hele gezin kracht uit haalde.’
